Sunday, May 27, 2018

මීෂාගේ කැඳ හැලිය.

                                        Courtesy :Google Images 
අද මා ඔබත් සමග රස විඳින්නට සැරසෙන්නේ සෝවියට් ළමා කතාවකි.  කතුවරයා නිකොලායි නෝසොව්ය.  කතාපොත නම්කර ඇත්තේ "තෝල්යා සහ ඔහුගේ යහළුවෝ" යනුවෙනි.  එහි එන දෙවැනි කතාව "මීෂාගේ කැඳ හැලිය" නම්වේ. මා මේ පොත මුලින්ම කියැවුයේ 1980 දසකයේ මැද භාගයේදී පමණ බව මගේ මතකයයි.  අපි එදා මේ පොත මහත්සේ රස වින්දා මට අද වගේ මතකය.  නමුත් ඊට පසු දසක තුනක් පමණ පොත ආගිය අතක් නැතිව ගියා සේම සොයාගන්නට නොමැති කම නිසා එහි වටිනාකම ද වැඩි වැඩියෙන් දැනෙන්නට විය.   කාලය ගෙවී යද්දී දවසක් බුකියේ තිබු පෝස්ටුවක පොත ගැන සඳහනක් විය.  තොරතුරු විමසා බැලු කල පොතේ නව මුද්‍රණයක් වෙළඳපොලේ ඇති බව සොයාගන්නට හැකි විය.  වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි පොතක් මිලදී ගත්තෙමි.  අපි දැන් කැඳ හැලියේ කතාව කියවමු.

                                මීෂාගේ කැඳ හැලිය.
මම අම්මාත් සමග නගරයෙන් එපිට ගමක නිවාඩු ගත කරද්දී, මා බැලීමට මීෂා ආවා.  මම බොහොම සතුටු වුණා.  මීෂා නැති නිසා මට පාළුවක් දැනුණා.  මීෂා ආපු නිසා අම්මාත් බොහොම සතුටු වුණා.

" මීෂා නුඹ ආපු එක බොහොම හොඳයි.  නුඹලා දෙදෙනාට සතුටින් නිවාඩු ගත කරන්නට පුළුවනි.  මම හෙට නගරෙට යනවා. සමහර විට දවස් දෙකක් විතර නවතින්න සිදුවේවි.  නුඹලා දෙදෙනාට මා නැතුව දවස් දෙකක් ගත කරන්ට පුළුවන් නේද?" අම්මා ඇහුවා.

" සත්තකින්ම අපිට පුළුවනි.  අපි පුංචි ළමයින් නොවෙයි" මම පිළිතුරු දුන්නා.

" නුඹලාට දවල් කෑම පිළියෙළ කරගන්න සිද්දවේවි. පුලුවනිද?"

" පුළුවනි. බැරි මොකද?" එහෙම ඇහුවේ මීෂා.

" සුප් එකකුයි, කැඳයි උයාගනිල්ලා.  කැඳ උයන්න ලේසියි" අම්මා කිව්වා.

" කැඳ උයන්නම්. කැඳවලත් උයන්ට දෙයක් තියෙනවද?" මීෂා ගත් කටටම කියාපි.

" මීෂා නුඹ ප්‍රවේසම් වෙයන්.  නුඹට කැඳ පිහන්ට බැරිනම්!  නුඹ මීට ඉස්සෙල්ලා කැඳ උයලා පිහලා නැහැ නොවැ." මම මීෂාට කල් ඇතිව දැනුම් දුන්නා.

" නුඹ කලබල වෙන්ට එපා.  අම්මා කැඳ උයන හැටි මම දැකලා තියෙනවා.  නුඹව බඩගින්නේ තියන්නෙ නැහැ.  නුඹට බඩ පිරෙන්ට කැඳ දෙන්නම්.  මම උයන කැඳ බීලා රසවැටිලා ඇඟිලිත් ලෙවකාවී" මීෂා පුරසාරම් දෙඩුවා.

පහුවදා උදේ අම්මා අපට දවස් දෙකකට සෑහෙන්න පාන්, තේ බීමට ඕන කරන පළතුරු ජෑම් දුන්නා.  ඊට පස්සෙ සුප් උයන හැටියි, කැඳ පිහන හැටියි විස්තර කළා,  එවිට ඕන කරන ඇට වර්ග, එළවළු වර්ග තියෙන තැන් පෙන්නලා දුන්නා.  අපි දෙන්නම අහගෙන හිටියා.  නමුත් මම කිසිම දෙයක් මතක තියාගෙන හිටියේ නැහැ.  'මොකටද මතක තියාගන්නේ, මීෂා ඔක්කොම දන්නවා.' කියලා මම කල්පනා කළා.

අම්මා යන්ට ගියා.  මමයි මීෂයි ගඟට ගියා මාළු අල්ලන්ට.  බිලී පිති අරගෙන ඇමට පණුවන් හොයාගත්තා.

" ඒයි මීෂා දෙන්නාම ගඟට ගියාම දවල් කෑම උයන්නේ කවුද?" මම ඇහුවා.

" උයන එකත් වැඩක්ද? මහ කරදරයක්! දවල්ට පාන් කමු, රෑට කැඳ උයමු." මීෂා කිව්වා.

අපි පාන් කෑලිවලට කපලා ඒවාට ජෑම් ගාලා ගඟට අරගෙන ගියා.  ඉස්සෙල්ලා ගඟට බැහැලා නාලා, ගං ඉවුරේ අව්ව තපින්ට පටන් ගත්තා.  අව්ව තැප තැප ජෑම් ගාපු පාන් කෑවා.  ඔන්න ඉතින් ඊට පස්සෙ මාළු අල්ලන්ට පටන් ගත්තා.  අපේ ඇම කන්න ලොකු මාළු ආවේ නැහැ.  මඩකරි පැටව් දහ දෙනෙක් විතර අහුවුණා.  මුළු දවස තිස්සෙම අපි ගඟට වෙලා වල්පල් කතාකලා.  හවස් වුණාම ගෙදර ආවා.  බොහොම බඩගිනියි!

" මීෂා නුඹ අපේ ලොකුම ලොකු කෝකියා.  මොනවද උයන්නේ?  මොනවහරි ඉක්මනට ඉදෙන දෙයක්.  බොහොම බඩගිනියි."

" කැඳ උයමු.  ඉක්මනට කැඳ උයන්න පුළුවනි." මීෂා කිව්වා.

" හොඳයි, එහෙනම් කැඳ උයමු."

ලිප ලෑස්ති කරලා, මීෂා බජිරි ඇට හැලියට දැම්මා.

" වැඩියෙන් දාපන්. බඩගිනි වැඩියි කන්ට ඕන." මමයි එහෙම කිව්වෙ.

ඔහු හැලිය පුරා බජිරි ඇට දමලා වතුර වත්කලා.

" නුඹ වතුර වැඩිය දැම්මා නේද? දියාරුවට හිටීවි."

" කමක් නැහැ.  අම්මා හැමදාම එහෙම තමා කරන්නෙ.  නුඹ ලිපට දර දාපන්.  කැඳ පිහන එක මම බලා ගන්නම්." මීෂා මට අණ කළා.

මම ලිපට දර දානවා.  මීෂා කඳ උයනවා.  නැහැ.  උයනවා නොවෙයි, එයා ඉබේම කැඳ පිහෙන තුරු බලාගෙන ඉන්නවා.

කළුවර වැටුණා.  ලාම්පු පත්තු කරලා, කැඳ ඉදෙන තුරු බලාගෙන ඉන්නවා.  හිටිහැටියේම හැලියේ මුඩිය ඉස්සිලා කැඳ ගලන්නට වුණා.

" මීෂා ඒ මොකද? කැඳ ගලන්නේ මොකද?" මම මීෂාගෙන් ඇහුවා.

" කොහාටද?"

" කොහාටද කවුද දන්නේ! බිමට ගලනවා."

මීෂා හැන්ද අරගෙන කැඳ හැලිය හැඳි ගාන්ට පටන් ගත්තා.  කොච්චර හැඳි ගෑවත්, කැඳ ටික පිම්බි පිම්බී ඉහළට නගිනවා.

" මම දන්නේ නැහැ.  උතුරලා යන්නෙ මොකද කියලා මට කියන්න බැහැ.  දැනටමත් ඉදිලා ඇති නේද?" මීෂා ඇහුවා.

මම හැන්ද අතට අරගෙන බජිරි ඇට ටිකක් අරගත්තා.  ඒවා බොහොම තදයි, අමුයි.

" මීෂා වතුර වලට මක් වුණාද? බජිරි ඇට වේලිලා!"

" අනේ මම දන්නේ නැහැ.  මම වතුර ගොඩක් දැම්මා.  හැලිය පතුලේ හිලක් වෙන්නට ඕන."  මීෂා සැක කළා.

හැලියේ හිලක් තියනවද කියල අපි හොඳට හොයලා බැලුවා.  හොයාගන්ට බැරිවුණා.

" වතුර හිඳිලා වෙන්ට ඕන.  ආයෙමත් වතුර වක්කරන්නම්."  මීෂා කිව්වා.

මීෂා වැඩිපුර හැලියේ තිබුණ බජිරි ඇට හැන්දෙන් එළියට අරගෙන තවත් වතුර වක් කළා.  ඔන්න ආයෙමත් කැඳ පිහන්ට පටන් ගත්තා.  සෑහෙන වේලාවක් ගියාට පස්සෙ ආයෙමත් කැඳ උතුරලා යන්ට පටන් ගත්තා.

" අනේ මේ කැඳ හැලියට හෙණ! මොකට උතුරන්වද?"  මීෂා බැන්නා.

ඔහු හැන්ද අතට අරගෙන දෙවැනි වරටත් බජිරි ඇට අහක් කරලා, වතුර දැම්මා.

" ඔන්න නුඹ කිව්වා වතුර වැඩියි කියලා.  තවත් වතුර දාන්න සිද්ද වුණා."  මීෂා මට ඇණුම් පදයක් කිව්වා.

ආයෙමත් කැඳ පිහන්ට පටන් ගත්තා.  ටික වේලාවක් ගියා විතරයි, උතුරලා පෙණ පහළට ගලා ගියා.

" නුඹ ඕනවට වැඩිය බජිරි ඇට දාලා තියෙනවා.  ඒවාට හැලිය ඇතුලෙ ඉඩ නැහැ." එහෙම කිව්වෙ මායි.

" මම ටිකක් වැඩියෙන් දැම්මා. නමුත් වැරදි කාරයා නුඹයි.  නුඹ කිව්වා නුඹට බඩගිනි හින්දා වැඩියෙන් බජිරි දමන්නයි කියලා!"  මීෂා දොස් කිව්වා.

" කොච්චර බජිරි දමන්න ඕනද කියල මම දන්නේ කොහොමද?  නුඹ කිව්වා නේද නුඹ උයන්න දන්නවයි කියල."

" මම උයන්නම්,  නුඹ මට කරදර කරන්න එපා."

මම පැත්තකට වුණා.  මීෂා උයන්ට පටන් ගත්තා.  උයනවා නොවෙයි, එයා හැලියේ තියෙන බජිරි ඇට හැන්දෙන් එළියට අරගන්නවා.  හෝටලයක වගේ මේසය උඩ පිඟන් තියලා, ඒ පිඟන් වලට බජිරි ඇට දමනවා.

මට ඉවසාගෙන ඉන්ට බැරිවුණා.

" නුඹ හරියට උයනට දන්නේ නැතුව ඇති.  ඔහොම උයනකොට හෙට උදේ වෙනකල් උයන්ට පුළුවනි."

" නුඹ කොහොමද හිතන්නේ, හොඳ හෝටල්වල අද මිනිස්සුන්ට දෙන කෑම වර්ග උයන්නේ ඊට දවසකට ඉස්සෙල්ලා." මීෂා මහ දැනමුත්තෙකු වගේ කිව්වා.

" ඒක හෝටල්වල, ඒ ගොල්ලන්ට කලබල වෙන්ට වුවමනාවක් නැහැ.  කෑම බොහොම ගොඩක් තියෙනවා." මම කිව්වා.

" අපි මොකටද ඉක්මන් වෙන්නේ?" ඔහු ඇසුවා.

" මොනවාහරි කාලා, රෑට නිදාගන්ට ඕන.  දැන් රෑ දොළහත් වෙලා."

" නුඹට නිදාගන්න ඕන තරම් වෙලාව තියෙනවා."

මීෂා ආයෙමත් හැලියට වතුර වක් කළා.  ඔන්න දැන් තමා මට යන්තම් කාරණය තේරුණේ.

" මීෂා නුඹ හැම තිස්සේම හැලියට ඇල් වතුර වක්කරනවා.  ඉතින් කොහොමද කැඳ ඉදෙන්නේ?" මම ඇහුවා.

" නුඹ කියන්නේ වතුර නැතුව කැඳ උයන්ට කියලද?"

" හැලියේ බජිරිවලින් බාගයක් එළියට දමලා හැලිය පිරෙන්න වතුර දාන්න ඕන.  එතකොට ඉබේම ඉදේවි."  මම ඔහුට විස්තර කළා.

ඔහුගෙන් හැලිය උදුරාගත් මම එහි තිබු බජිරි ඇටවලින් බාගයක්ම එළියට අරගෙන මීෂාට කතා කළා.

" දැන් කට ලඟට එනකල් වතුර දමාපන්."

මීෂා ජෝගුවත් අරගෙන වතුර බාල්දිය දිහා බැලුවා.

" වතුර ඉවරවෙලා." මීෂා කිව්වා.

" දැන් ඉතින් මොනවා කරන්නද? වතුර ගන්න ලිඳට යන්න ඕන.  ඇහැට ඇන්නත් පේන්නේ නැති තරම් කළුවරයි."

" බොරු බය! මම වතුර ගේන්නම්" මීෂා එහෙම කියලා ගිනි පෙට්ටියත් අරගෙන ලණුවකින් බාල්දිය බැඳගෙන ලිඳට ගියා.  විනාඩියකින් ඔහු ආපහු ආවා.

" වතුර කෝ?" මම ඇහුවා.

" වතුරද...වතුර ලිඳේ."

" ලිඳේ වතුර තියෙන බව මම දන්නවා. වතුර බාල්දිය කෝ?"

" බාල්දිය ලිඳේ." මීෂා කිව්වා.

" ලිඳේ...ලිඳේ ඒ කොහොමද?"

" ඔව් ලිඳේ."

" අත හැරියද?"

" ඔව් අත හැරුණා" ඔහු පිළිතුරු දුන්නා.

" අනේ බං, නුඹ පල් මෝඩයෙක්! මාව බඩගින්නේ මරන්න ලෑස්ති වෙනවද? වතුර ගන්නේ කොහොමද?" මම ඇහුවා.

" කේතලයෙන් පුළුවනි."

මම කේතලය අතට අරගෙන " ලණුව මෙහාට දීපන්" කිව්වා.

" ලණුව නැහැ"

" ලණුව කොහෙද?"

" එහේ"

" එහෙ කියන්නෙ කොහෙද?"

" ලණුවත් ලිඳට වැටුණා."

" බාල්දියයි ලණුවයි දෙකම ළිඳට දැම්මද?"

" ඔව්"

අපි දෙන්නාම ගෙදර ඇවිල්ලා ලණුවක් හොයන්න පටන් ගත්තා.  නමුත් ලණු තිබුණේ නැහැ.

" ඒකට කමක් නැහැ.  අල්ලපු ගෙදරින් ලණුවක් ඉල්ලා ගනිමු" මීෂා යෝජනා කළා.

" නුඹට පිස්සුද? ඔරලෝසුව දිහා බලපන්.  මේ මහ රෑ මිනිස්සු හොඳටම නිදි."

දැන් අපි දෙන්නාටම ලොකු වතුර පිපාසයක් හැදිලා.  එක වතුර වීදුරුවකට රූබල් සීයක් වුණත් දෙන්න ලෑස්තියි.  මීෂා වතුර ගැන කියන්ට පටන් ගත්තා.

" වතුර නැතිවුණාම තමා වතුර තිබහ වැඩි වෙන්නෙ.  කාන්තාරෙ ගමන් කරන කොට වතුර තිබහ හැම තිස්සෙම හැදෙන්නෙ එහි වතුර නැති නිසා."

" නුඹ පණ්ඩිතකම් දොඩවන්නෙ නැතුව ලණුවක් හොයාපන්." මම ඔහුට කිව්වා.

" මම හැම තැනම හෙව්වා. ඔහෙ නැහැ. බිලී පිත්තේ තංගුස් පට අරගෙන කේතලයට බැඳලා වතුර ගනිමු." මීෂා යෝජනා කළා.

" තංගුස් පට හයිය ඇතිද?"

" සමහර විට ඇති වේවි."

" හයිය නැතිනම්?"

" හයිය නැතිනම්... කැඩිලා යාවි..."

" මීෂා නුඹේ පණ්ඩිත කම නැතුවට මටත් ඒක තේරුම් ගන්න පුළුවනි."

බිලී පිතිවල තංගුස් පොටවල් ලිහලා එයට කේතලය බැඳගෙන දෙදෙනාම ලිඳ ලඟට ගියා.  කේතලය ලිඳට දැම්මා.  එයට වතුර පිරුණාට පස්සෙ තංගුස් පොට අදින්ට පටන් ගත්තා.  තංගුස් පොට කැඩෙන්න ඔන්න මෙන්න තරමට ඇදුනා.

" මට හිතෙන්නෙ කැඩිලා යාවි කියලා!"

" වෙන්ට පුළුවනි.  බොහොම ප්‍රවේසමෙන් ඇද්දොත් බේරා ගන්නට පුළුවනි." මීෂා කිව්වා.

මම බොහොම හෙමින් කේතලය ගොඩට ගන්නට උත්සාහ කළා.  එය වතුර මට්ටමෙන් ඉහළට ආව හැටියෙම 'දඩාස්' ගාලා ආයෙමත් වතුරට වැටුණා.  කේතලය ලිඳ පතුලටම යන්ට ඇති.

" තංගුස් පට කැඩුනාද?" මීෂා ප්‍රශ්න කළා.

" සත්තකින්ම, තංගුස් පට කැඩිලා, කේතලය ලිඳට වැටුණා.  දැන් ඉතින් වතුර ගන්නේ මොකෙන්ද?"

" හැලියකින්, සාස් පානකින්"  මීෂා කිව්වා.

" නුඹ හිතුවද අපේ හැලි වලං, සාස්පාන් විකුණන කඩයක් තියෙනව කියලා." මායි එහෙම ඇහුවෙ.

" වීදුරුවකින් වතුර ගනිමු."

" නුඹ හිතන්නෙ වීදුරු කීයකින් වතුර අදින්න ඕන කියලද?"

" මොනව කරන්ටද? කැඳ පිහන්ටත් ඕන. තිබහට වතුර ටිකක් බොන්නත් ඕන."

" හොඳයි අපි ජෝගුවක් බැඳලා ලිඳට දාලා වතුර ගනිමු." මම කිව්වා.

ගෙදර ඇවිත් තංගුස් පොටෙන් ජෝගුවේ කට වටේටම බැඳලා ලිඳට ගිහිල්ලා වතුර ජෝගුවක් ගත්තා.

" එහෙම වෙනවා. වතුර තිබහ ඇතිවුනාම ලිඳේ තියෙන වතුරත් මදියි කියලා හිතෙනවා.  හැබැයි බොන්න ගියාම එක ජෝගුවක්වත් බොන්න බැහැ.  මිනිස්සු සොබාවෙන්ම කෑදරයො හින්දා තමා එහෙම හිතෙන්නෙ..." මීෂා පණ්ඩිතයා වගේ දොඩවනවා.

" නුඹ මිනිසුන්ගේ ගතිගුණ ගැන දොඩවන්ට එපා.  කුස්සියට ගිහිල්ලා කැඳ හැලිය ගෙනෙන්.  වතුර වක්කරන්ට විසි තිස් පාරක් ලිඳ ලඟට දුවන්න බැහැ."

මීෂා කැඳ හැලිය ගෙනල්ලා ළිං පඩිය උඩ තැබුවා.  එය මගේ වැලමිටේ හැප්පිලා තව පොඩ්ඩෙන් ලිඳට වැටෙනවා.

" අනේ නුඹ වගේ මෝඩයෙක්! හැලිය මගේ වැලමිට ළඟ තිබ්බෙ මොකටද? හැලිය දෑතින් අල්ලා ගනින්.  ළිඳෙන් පොඩ්ඩක් අයින් වෙයන් නැතිනම් කැඳ ටික ලිඳට වැටේවි."

මීෂා දෑතින්ම කැඳ හැලිය අල්ලාගෙන අයිනට වුණා.  මම හැලියට වතුර වත්කලා.

අපි ගෙදර ආවා. ලිපත් නිවිලා. හැලියත් සීතල වෙලා. ආයෙමත් ලිපට දර දාලා කැඳ උයන්ට පටන් ගත්තා.  ඔන්න යන්තම් කැඳ ටික උයා ගත්තා.  'ගුඩු, ගුඩු' ගාන සද්දෙ කැඳ හැලිය තුළින් ඇහුණා.

" අන්න! හොඳ කැඳක් ඉදිලා වෙන්ට ඕන." මීෂා කිව්වා.

මම හැන්දක් අරගෙන රස බැලුවා.

" තුඃ විතරක්! කැඳ ඇට්ටකුණා වෙලා, ලුණුත් නැහැ."

මීෂාත් රස බලන්ට කැඳ හැන්දක් කටේ දමාගත්තු හැටියේම ආපහු කැඳත් එක්ක කෙළ ගැහුවා.

" බඩගින්නේ මළත් එහෙම කැඳක් නම් කට හරියට ගන්නේ නැහැ!" මීෂා කිව්වා.

" ඔය වගේ කැඳ බිව්වොත් මැරිලා යාවි!" එහෙම කිව්වේ මායි.

" මොනව කරන්නද?"

" දන්නේ නැහැ"

" අපටම මතක නැහැ. අපි අල්ලපු මඩ කරි ටික ඉන්නවා නොවේද!" මීෂා සතුටු වුණා.

" දැන් ඉතින් මඩ කරි සුද්ද කරන්ට ගියාම එළිය වැටේවි."

" අපි මාළු ටික උයන්නේ නැහැ. උන්ව බැදගෙන කමු." මීෂා යෝජනා කළා.  " ඒක බොහොම ලේසියි."

" හොඳයි, බැදපන්.  නුඹ කැඳ උයන තාලෙට ඒකත් කරන්න යනවනම්,  වැඩිය හොඳයි නොකරන එක."

" විනාඩි දෙකයි, රෑට කෑමට මාළු ලෑස්තියි." මීෂා පුරසාරම් දොඩවනවා.

මීෂා මඩකරි ටික කපලා සුද්ද කරලා තාච්චුවට දැම්මා.  තාච්චුව රත් කළා.  දැන් මාළු ටික තාච්චුවට ඇලිලා තියෙනවා.

" මීෂා කවුද ඔහොම මාළු බදින්නේ...තෙල් නැතුව."

ඒ පාර මීෂා සූරියකාන්ත මල් තෙල් බෝතලයකින් තාච්චුවට තෙල් වක් කරලා ඒක ලිප උඩින් තිබ්බා.  එක පාරටම "හෝස්" ගාලා ගින්නක් ඇතිවුණා.  ඔහු එහෙම කළේ ඉක්මනට මාළු බදින්ටයි.  මීෂා බයවෙලා ඉක්මනට තාච්චුව ලිපෙන් අහකට ගත්තා.  දැන් තාච්චුවේ තෙල් පාවෙනවා.  ගිනි නිවන්ට මම තාච්චුවට වතුර දාන්න බැලුවා.  ගෙදර පොඩ්ඩක්වත් වතුර තිබුණේ නැහැ.  කාමරය පුරාම දුම් පිරිලා, මඩකරි ගඳයි, තෙල් ගඳයි හැම තැනම.

" දැන් ඉතින් අපි බදින්නේ මොනවද?" මීෂා ඇහුවා.

" ඉතින් මීට පස්සෙ නම් නුඹට කිසි දෙයක් බදින්ට දෙන්නෙ නැහැ.  නුඹ ගෙදර තියෙන කෑම ජාති විනාශ කරනවා විතරක් නෙවෙයි, ගෙටත් ගිනි තියාවි. නුඹ කළදේ හොඳටම ඇති!"

" මොනව කරන්නද? බොහොම බඩගිනියි නොවැ!" මීෂා කෙඳිරි ගෑවා.

අමු තිරිඟු ඇට ටිකක් අරගෙන හපන්ට බැලුවා. කන්නට බැහැ, අමු ළූණු කන්ට උත්සාහ කළා, ඒකත් බැහැ. පාන් නැතුව බටර් කන්ට බැලුවා, බටර් ගුලි නිකම් ගිලින්ට බැහැ, වමනය යන්ට වගේ. ජෑම් බෝතලයකින් ජෑම් කාලා නිදාගන්නට ලෑස්ති වුණා.

උදේ නැගිට්ටා බොහොම බඩගිනියි.  මීෂා නැවත කැඳ උයන්න ලෑස්ති වුණා.  ඒක දැකපු හැටියෙ මට යකා වැහුණා.

" නවත්වපන්! දැන් මම අල්ලපු ගෙදර නතාෂා නැන්දා ලඟට ගිහිල්ලා අපට කැඳ ටිකක් උයලා දෙන්ට කියලා ඉල්ලන්නම්."

අපි දෙන්නාම නතාෂා නැන්දා ලඟට ගිහිල්ලා වෙච්ච දේ එහෙම පිටින්ම ඇයට කිව්වා.  ඇගේ ගෙවත්තේ වල් පැලෑටි උගුල්ලලා සුද්ද කරලා දෙන බවට පොරොන්දු වුණා.  අපට උදේට කැඳ උයලා දෙන්න කියලා ඇගෙන් අපි දෙන්නම ඉල්ලා හිටියා.  අප නිසා නතාෂා නැන්දාට අනුකම්පාවක් ඇතිවුණා.  අපට ගෝවා දාපු රොටී කන්න දීලා, කිරි බොන්න දුන්නා.  අපි කන හැටි බලා හිටිය නතාෂා නැන්දාගේ පුතා වෝවා බොහොම පුදුම වුණා.

හොඳට බඩ පුරා කාලා, කඹයකුත් අරගෙන ලිඳට ගියා.  ඊයේ රෑ ලිඳට වැටිච්ච බාල්දියයි, කේතලයයි ගන්නට.  ඒවා එළියට ගන්න හැටි දන්නෙ නැතුව බොහොම වෙලාවක් අපි ළතවුණා.  මීෂා කිව්වා ලණුවට අස්ස ලාඩමක් බඳින්න කියලා.  අස්සලාඩම බිලීකටුව වගේ නේ.  ඉතින් අපි බාල්දියයි, කේතලයයි එළියට ගත්තා.  පස්සෙ මීෂයි මමයි, නතාෂා නැන්දගේ ගෙවත්තට ගිහිල්ලා වල් පැලෑටි උදුරලා එළවළු පාත්ති සුද්ද කළා෴
( තෝල්යා සහ ඔහුගේ යහළුවෝ.  නිකොලායි නෝසොව්.  පහන් ප්‍රකාශනයක්.)

6 comments:

  1. බල්ලෙකුට ගණන් උගන්වන කතාව තියන පොතද?

    ReplyDelete
  2. ඉස්සර කියවල තිබෙනවා. අවුරුදු හැටකට විතර පස්සේ අසාවෙන් නැවතත් කියවූවා.

    ReplyDelete
    Replies
    1. අම්මෝ මේ පොතට එච්චර ඉතිහාසයක් තියෙනවද? මම නම් ඉස්සෙල්ලම කියෙව්වේ අසු ගණන්වල.

      Delete
  3. thank you, I was looking for this book for last 25 years.

    ReplyDelete
    Replies
    1. සතුටුයි. මමත් මේ පොත කාලයක් සොයමින් ඉඳල තමා ගත්තේ.

      Delete